Трапенє

Єднохо вечара док сом замикал дом моїх родичох,
рушел сом понагляюци дому свойому як и вше,

занєшени у своїх думкох, у своїх бриґох.

Док сом одходзел зопарла ме єдна нєзвичайна подїя, 
у тей януарскей жимней ноци,
коло хижи спод кус шветлосци,
видзел сом боль, трапенє, борбу.

єдна старша жена, баба котра рубала древа,

а єй унук зазберовал порубани древка до кантичкох,

и уношел до сушеди.

Та цо ше то мнє дотика подумал сом, ша мам я и свойо роботи,

нє можем, нє мам я часу, каждому буц на помоци,

ша кажди чловек ше трапи и цали швет натрапени.

Алє... вше тото АЛЄ.

У тей хвильки я патрим и видзим же то мой найбльиши брацик и шестричка, мой ближнї котри у потреби,

а цо я можем зробиц,
 обрациц мою твар ґу ньому лєбо од нього.

Як ше мой брацик и шестричка, мой ближньи чуствує кед му обрацени хрибет?
Як ше я чуствуєм кед ми обрацени хрибет?